De vliezen waren ‘s nachts gebroken en de weeën waren al flink op gang gekomen. Op het moment dat de verloskundige en ik binnenkwamen, bleek Cindy al veel verder te zijn dan ze dacht. Met 8 centimeter ontsluiting zijn we zo snel mogelijk vertrokken naar het ziekenhuis.
In de auto heb ik Cindy geholpen met ademen. Ze was de draad behoorlijk kwijt en neigde naar hyperventileren, maar met mijn tips lukte het haar weer te ontspannen. Daarna kon ze de heftige impact van de weeën veel beter aan.
Na een spannende rit door de ochtendspits bleek ze in het ziekenhuis al volledige ontsluiting te hebben. Enigszins overrompeld mocht ze meteen gaan persen. Eerst op het bed en later op de baarkruk met mij achter haar. Ze vond het heerlijk om tussen de persweeën door helemaal tegen mij aan te kunnen hangen en zich zo op te kunnen laden voor de volgende wee.
Tijdens het persen was ik er voor haar zodat ze vol op mij kon leunen. Toen ik merkte dat ze mijn fysieke ondersteuning steeds minder nodig had, heb ik haar letterlijk steeds meer losgelaten. Het was indrukwekkend om te zien dat deze vrouw, die er op eigen kracht voor gekozen heeft een kind te krijgen, nu ook op eigen kracht haar kind op de wereld ging zetten. Ze vond het heftig en overweldigend maar ze heeft fantastisch volgehouden, met als resultaat een gezonde dochter in haar armen.
Vlak na de geboorte was er heel even paniek vanwege een onverwachtse bloeding. Er gebeurde van alles, doeken werden verschoond, de navelstreng werd met spoed doorgeknipt door de verloskundige, er werd op Cindy’s buik geduwd en de placenta werd met kracht naar buiten getrokken. Ik ben zo gaan staan dat Cindy geen zicht had op deze gebeurtenissen. Ik heb met al mijn overtuiging Cindy’s aandacht op de paar minuten oude baby gericht: "Kijk nou wat een mooi meisje, kijk eens naar al dat huidsmeer, en kijk eens wat een boel haar!"
Gelukkig stopte de bloeding al snel, en konden moeder en dochter na een nachtje uitrusten gezond naar huis. Toen ik tijdens de kraamvisite vroeg hoe ze terug keek op de bloeding, zei ze kalm maar verbaasd: "Bloeding? Welke bloeding?".
We zien elkaar weer wanneer haar dochter een maand oud is. Dan bespreken we samen hoe zij en ik de bevalling ervaren hebben. Ze krijgt dan ook een door mij geschreven geboorteverhaal met foto's. Een uitgebreid verslag van 12 bladzijdes waarin ze zelfs de kleinste details terug kan lezen over de bevalling.
Een mooi document dat kan helpen deze indrukwekkende gebeurtenis te verwerken. En een mooi boekje waarin haar dochter later wellicht zal lezen hoe haar moeder met zo veel kracht en uithoudingsvermogen dit meisje op de wereld heeft gezet.
Maaike Rijnsburger
www.doulautrecht.nl
